شاید گمان شود که قرآن از گذشته قصه گفته است. اما واقعیت این است که خداوند آینده را سروده است. ما با انبیاء و رسولان(ع) نبودیم، اما دیدیم و چشیدیم همۀ آنچه که بر آنان و اصحابشان واقع شد.
ما دیدیم که چگونه سامری‌ها فتنه می‌کارند و خون به دل هارون می‌کنند. دیدیم که چگونه ابتدا خودشان کشته سازی می‌کنند و سپس آنچنان فشار اجتماعی و سیاسی بر موسی(ع) وارد می‌کنند که وادار می‌شود ـ برای دفع شرّ ـ بقره‌ای را ذبح کند و پایش را به کشتۀ بنی اسرائیل بزند تا برخیزد و قاتل حقیقی‌اش را برملا کند.
ما سکان‌داری‌های نوح و نترسیدن از طوفانهای سهمگین را چشیدیم. به زیرکشیده شدن قدرتهای پوشالی را در بت‌شکنی ابراهیم(ع) شاهد بودیم. ما دقیقا شاهد بودیم که چگونه می‌شود که قرآن بر سر نیزه می‌رود و جای ظالم و مظلوم عوض می‌شود.
در این چهل و اندی سال، ما همه چیز و همة تاریخ را دیدیم و چشیدیم و اکنون وقت آن رسیده است که این چشمِ چهل ساله، تاریخ انبیاء و رسولان را دوباره بخواند. همه چیز از حضرت آدم(ع) شروع شد، آن هنگامیکه ملائک نتوانستند از عهدۀ اسماء الهی بربیایند و قرار شد که تازه واردی به نامِ آدم(ع) به میدان بیاید.
