| وَ عَلَّمَ آدَمَ اَلْأَسْمٰاءَ كُلَّهٰا | و خداوند تعلیم داد به آدم(ع) کل أسماء را |
| ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى اَلْمَلاٰئِكَةِ | سپس آنها را به ملائک عرضه کرد |
| فَقٰالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمٰاءِ هٰؤُلاٰءِ | گفت: اسم‌های آنها را انباء کنید |
| إِنْ كُنْتُمْ صٰادِقِينَ… ﴿البقرة، 31﴾ | اگر راست می‌گویید! |
«فَقٰالَ أَنْبِئُونِي بِأَسْمٰاءِ هٰؤُلاٰء» فقط یک آزمون نبود، همۀ حرفِ خدا بود …
نکند به ملائک ایراد بگیریم. خدایی که آن روز ملائک نمی‌شناختند، هنوز هم این انسان ده هزار ساله نمی‌شناسد. آری، فقط خوب بودن کافی نیست بلکه امری در میان و برنامه‌ای در پیش روی است. تا چه کسی بتواند اسماء الهی را ظهور بدهد.
خداوند گفتنی‌ها را گفت و مگر از این نیز فاش‌تر می‌توان گفت. همان روز اول، همۀ حرفِ آخرش را زد. آیا هنوز هم کسی هست که هدف خدایش را نیافته باشد؟! و نیز هدف از حضور آدمی بر این خاک؟! ـ فَقالَ أَنْبِئُونی بِأَسْماءِ هؤُلاءِ…
ll#تفسير_نوجوان
