از حدیث نبرد ملائک با اجنه و سپس سکونت در زمین: ملائک گفتند فَقالُوا رَبَّنَا أَ تَجْعَلُ فِيها مَنْ يُفْسِدُ فِيها وَ يَسْفِكُ الدِّماءَ كَمَا فَعَلَتْهُ الْجِنُّ بَنُو الْجَانِّ الَّذِينَ قَدْ طَرَدْنَاهُمْ عَنْ هَذِهِ الْأَرْضِ- وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ نُنَزِّهُكَ … وَ نُقَدِّسُ لَكَ نُطَهِّرُ أَرْضَكَ مِمَّنْ يَعْصِيكَ… [بیشتر]
فرجام نسلِ نسنانس‌ها به سوی تباهی بود. هیچگاه در نظام الهی، بی‌اعتنایی به خدا و احکامش و سر و گوش سپردن به خُطواتِ اجنه و شیاطین بدون فرجام و رها واگذاشته نمی‌شود. طبق حدیث، اجنه در آن روزگاران مادی و زمینی بودند، دیده می‌شدند، در کنار نسناس‌ها بر روی زمین زندگی می‌کردند و با آنها حشر و نشر داشتند.
شاید به مانند آن روایتی که می‌گوید در جبرئیل در آخرالزمان شمشیر بسته و زره به تن نزد امام(عج) فرود می‌آید، شاید در آن روزگاران نیز ملائک لباس جنگ به تن کرده، با شمشیرهایی که مرگ از لبۀ آنها می‌چکید مننتظر بودند. قلب‌هایشان آکنده از خشم و غضب الهی بود و با بغض و ناراحتی در انتظار روزی بودند که پای آسمان به زمین باز شود.
با گذر ایام و سالها، موعد حساب و کتاب نسناس‌ها نزدیک و نزدیکتر می‌شد در حالیکه آنها در غفلت‌شان مشغول بازی و فساد بودند تا اینکه روز موعود فرا رسید.
شاید این اولین نبردِ افلاک یعنی نبردِ بین آسمانیان و زمینیان بود. نبردی بین گونه‌ها که فرجام انسانهای پیشین را به این آیه ختم کرد: «يُهْلِک النَّسْلَ».
درهای آسمان باز شد و این ملائک بودند که از هر طرف بر زمین سرازیر می‌شدند تا زمین را از لوث وجود ساکنانش اعم از اجنّه و نسناس‌ها پاک‌سازی کنند.
